Een van de meest voorkomende symptomen van haaruitval is een geleidelijke verdunning van het haar. Dit kan beginnen met een minder volle haardos en kan vooral zichtbaar worden wanneer het haar wordt gestyled of gekamd. Bij mannen begint het vaak bij de kruin of de haarlijn, terwijl bij vrouwen het haar over het hele hoofd dunner wordt, met name aan de bovenkant.

Een ander duidelijk teken van haaruitval zijn kale plekken of plekken met aanzienlijk minder haar. Deze kunnen plotseling verschijnen en variëren in grootte. Bij sommige aandoeningen, zoals alopecia areata, zijn de kale plekken rond of ovaal van vorm en kunnen ze spontaan optreden, zelfs bij jonge individuen.

Een abrupt verlies van grote hoeveelheden haar kan optreden na een stressvolle gebeurtenis, ernstige ziekte of een operatie. Dit type haarverlies, bekend als telogeen effluvium, kenmerkt zich door een algemene dunner wordende haardos en is meestal tijdelijk.

Soms kan haaruitval leiden tot veranderingen in de haartextuur. Het haar kan brozer, droger en gemakkelijker breekbaar worden, wat kan resulteren in een dunnere haardos en gespleten haarpunten.

In sommige gevallen van haaruitval, zoals bij hoofdhuid aandoeningen of allergische reacties, kan jeuk, roodheid of huiduitslag op de hoofdhuid optreden. Dit kan leiden tot extra haarverlies door krabben of wrijven.

Vaak ligt de oorzaak van haaruitval in de genen, vooral bij patronen van mannelijke en vrouwelijke kaalheid. Deze erfelijke vorm van haaruitval is meestal progressief, maar kan variëren in intensiteit.

Hormonale veranderingen, zoals die tijdens de zwangerschap, menopauze, of als gevolg van schildklieraandoeningen, kunnen invloed hebben op de haargroei en leiden tot haaruitval.

Haaruitval kan een bijwerking zijn van bepaalde medicijnen, zoals die gebruikt worden voor kanker, artritis, depressie, hartproblemen en hoge bloeddruk. Chemotherapiebehandelingen staan ook bekend om het veroorzaken van significant haarverlies.

Ernstige stress, zowel fysiek als emotioneel, kan ook leiden tot tijdelijke haaruitval. Slechte voeding en ruwe haarbehandelingen kunnen ook bijdragen aan de conditie van het haar.

Bepaalde medische aandoeningen, zoals alopecia areata, hoofdhuidinfecties zoals ringworm, en ziekten zoals lupus, kunnen haarverlies veroorzaken.

Alopecia Areata is een auto-immuunziekte waarbij het lichaam de haarzakjes aanvalt, wat leidt tot plotselinge, vaak ronde, kale plekken op het hoofd. Deze aandoening kan op elke leeftijd voorkomen en varieert in ernst.

Zowel hyperthyreoïdie (overactieve schildklier) als hypothyreoïdie (onderactieve schildklier) kunnen haaruitval veroorzaken. De veranderingen in hormoonspiegels beïnvloeden de haargroei en -structuur.

Een tekort aan ijzer, een essentieel element voor haargroei, kan leiden tot haaruitval. Bloedarmoede, ook wel anemie genoemd, is een veelvoorkomende aandoening als gevolg van ijzertekort en kan ook geassocieerd worden met haarverlies.

Aandoeningen zoals psoriasis, seborroïsche dermatitis, en schimmelinfecties van de hoofdhuid kunnen haaruitval veroorzaken door de verstoring van normale haargroei.

Chronische ziekten zoals lupus of syfilis kunnen ook haarverlies als symptoom hebben. Deze aandoeningen kunnen het hele lichaam beïnvloeden, inclusief de haarzakjes.

Er zijn diverse oorzaken voor haarverlies, zoals genetische factoren (alopecia), medische behandelingen, leefstijlfactoren, vervuiling, en omgevingsfactoren. Medische aandoeningen, verkeerd gebruik van haarproducten en strakke kapsels kunnen ook bijdragen aan haaruitval​​.

Mannelijke kaalheid, of alopecia androgenetica, is een veelvoorkomende oorzaak van haaruitval. Het wordt veroorzaakt door het DHT-hormoon en leidt tot het terugtrekken van de haarlijn en verdunning van de haardos. Bij vrouwen resulteert dit vaak in algemene haarverdunning zonder volledige kaalheid​​.

Alopecia is een medische term voor haaruitval. Er zijn verschillende typen alopecia, veroorzaakt door onderliggende aandoeningen, auto-immuunziekten, ziekte, veroudering, bepaalde medicijnen en erfelijke factoren​​.

Als een ouder op jonge leeftijd kaal werd, is er een kans dat dit erfelijk is en u hetzelfde kunt ervaren. Het gen voor kaalheid wordt vaak door ouders doorgegeven, ongeacht geslacht​​.

Ook vrouwen kunnen tijdelijk of permanent haarverlies ervaren door alopecia, hormonale veranderingen, stress, traumatische gebeurtenissen, en tekorten aan essentiële voedingsstoffen​​.

Ernstige of chronische stress kan leiden tot haarverlies. Stressfactoren kunnen de haargroeicyclus beïnvloeden, resulterend in een aandoening genaamd telogeen effluvium, waarbij haarzakjes vroegtijdig in de rustfase terechtkomen en uitvallen​​.

Allergische reacties op ingrediënten in shampoos of stylingproducten kunnen de hoofdhuid irriteren en haar beschadigen. Overmatig gebruik van deze producten kan de poriën verstoppen en de haargroei belemmeren​​.

Strakke haarstijlen zoals paardenstaarten of vlechten kunnen de haarzakjes verzwakken en vroegtijdige haaruitval veroorzaken. Het is raadzaam om het haar regelmatig los te dragen om dit te voorkomen​​.

Haaruitval is een bekende bijwerking van chemotherapie. Meestal groeit het haar terug nadat de behandeling is afgerond. Het handhaven van een gezond dieet en regelmatige hoofdhuidmassage kan de haargroei stimuleren​​.

De behandeling hangt af van de oorzaak van het haarverlies. Sommige vormen van haaruitval herstellen vanzelf, terwijl andere, zoals Alopecia Areata, permanente behandelingen vereisen met haargroeimethodes, transplantatie of haarwerken​​.